Fantasy Compas

- Elltharionie jeszcze raz zrobisz mi to co w nocy bez mojej wiedzy to Cie chyba uduszę- uśmiecham się do niego słodko Ariso my zawsze tak podróżowaliśmy. Co to aż tak dziwnie wygląda?
- Kotku ufasz im bo ja mam jakieś dziwne przeczucie
- Dobra Ladvarianie ruszamy. Nie za ciężko Ci? Tylko nadążcie za nami. Wiecie Ladvarian przemieszcza się  dość szybko. Łapie się kota i ruszamy w drogę.

  To przyjaciel mojego Wuja, zawsze mówił że jest winny życie Wujowi. Obiecał że przez zimę spróbuje się czegoś dowiedzieć o  moim kuzynie. Uważam że mogę mu ufać. Jeszcze nigdy mnie nie zawiódł wyciągam ręce do ogniska i rozglądam się gdzie poszedł Ladvarian wioska nie jest duża tam jest chyba z 8 domów i jeden sklep. a tak poza tym nie ma nic. Nie musimy wjeżdżać do centrum jeśli nie chcecie. Mój znajomy mieszka na obrzeżach miasta od strony lasu. To co robimy do jedzonka bo chyba nadeszła pora na posiłęk

Jaszczurki wrrrry... nie cierpię ale dzięki uśmiecham się i mam drgawki na widok jaszczurki ale dzielnie opiekam ją na ogniu dobra ale przypomnijcie mi że mam zabrać parę rzeczy od niego z domu. Ja będę wiedzieć co muszę zabrać a może się to nam przydać. Wiecie co poszukam Ladvariana muszę rozprostować kości. Będę tu niedaleko Wstaje i kieruje się w stronę lasu Ladvarianie gdzie jesteś?

Do Luny:

-Przepraszam Cię Luno, nie udało mi się znaleźć nic innego do jedzenia. Mam nadzieje że te jaszczurki Ci wystarczą do jutra. Mówi Arisa uspokajająco. - Wiesz sama też nie jestem fanką takich rarytasów.
- Moje Panie nie wiecie co mówicie. Te jaszczurki są świetne, a to nadzienie. Zachwyca się posiłkiem Elltharion.
- Jakie nadzienie tu niema nadzienia? W odpowiedzi krzywi się Arisa.
- Ale i tak są pyszne, a ile w tym witamin... Zachwyca się cały czas Elltharion i pałaszuje dalej swoją jaszczurkę. O czym rozmawiają dalej nie słyszysz już, ponieważ ruszasz w stronę lasu, poszukać Ladvariana.
Idąc tak w stronę lasu, wypatrujesz swojego towarzysza. Gdy dochodzisz do linii drzew, z prawej strony wyskakuje Ladvarian. Ląduje miękko na śniegu i spogląda w Twoją stronę. Po chwili podchodzi do Ciebie, jego kroki są miękkie i bez dźwięczne na puchu śniegu.
- Luno.. Słyszysz jego koci głos, lecz nie w myślach tylko normalnie. - W lesie wokół obozowiska niema nikogo, ale powiedz naszym towarzyszom żeby przygotowali się na śnieżną noc. Znów nadciąga śnieżyca, czuje to w powietrzu i jeszcze coś... Ale nie mogę wyczuć co to.


Do Shadow:

Twój towarzysz, zaczyna węszyć w powietrzu jak by coś wyczuł. Nagle szczerzy kły, i napina wszystkie mięśnie do granic wytrzymałości. Nagle z za drzew wyłania się postać ubrana na czarno, jej ruchy są płynne i zwinne jak by nie szła lecz sunęła w powietrzu. Zauważa was, nie wiesz jak to zrobiła ale nagle nad wami pojawiły się jeszcze cztery takie same postaci jak tamta. Spadają na was z piorunującą prędkością. Obaj szykujecie się do odparcia ataku, gdy nagle cztery lecące na was postaci uderzając w ziemię zmieniają się w obłoki czarnego dymu przesłaniając wam wszystko... Gdy dym się rozwiewa, dostrzegasz, że postać w czerni zniknęła, a blady blask ogniska wciąż się tli w oddali...

Do Luny:

Gdy Ladvarian znika wśród drzew, Ty tak chwile stoisz myśląc o Tym czego mógł dowiedzieć się Twój znajomy. Po jakimś czasie wracasz do ogniska i przekazujesz Elltharinowi i Arisie informacje jakie przekazał ci Ladvarian.
- No cóż skoro nasz futrzany przyjaciel twierdzi, że zanosi się na śnieżyce lepiej się przygotować. Mówi Elltharion i wstaje od ognia. Kierując się w stronę koni.
- A Ty dokąd to znowu się wybierasz?
- Przewiązać oczy naszym wierzchowcom, a dokąd niby mam iść Ariso.
- A bo Ja jedna wiem. Zawsze miałeś skłonności do dziwacznych zachowań.
- Taaa.. Gadaj dalej głupoty przy Lunie a jeszcze gotowa w nie uwierzyć. Wiesz mi moja droga gdybym Ja Ci powiedział co nieco o Arisie... W tym momencie Elltharion przerywa mówić, po solidnym prawym prostym Arisy w prawe ramię. Masując obolałą rękę odchodzi w kierunku koni.
- Nie zależnie od tego co powie nie wierz Mu dobra? Nic, to My przygotujmy ten nasz obóz jakoś na przyjście tej śnieżycy. Uśmiechając się w Twoją stronę mówi Arisa. We dwie zaczynacie przygotowywać posłania i samo obozowisko na nadejście śniegu. Arisa poprosiła cię o pomoc przy usypaniu dość sporej góry ze śniegu. Zdziwiła cię ta prośba, ale jej pomogłaś, dopiero po jakimś czasie zrozumiałaś co zamierza twoja nowa towarzyszka. Planuje usypać kopiec w którym następnie wydrążycie posłanie, tak by osłonić się przed padającym śniegiem. Gdy już masz zamiar zabrać się do kopania rękami, Arisa nabiera powietrza w płuca wykonując przy tym jakieś nieznane Ci dotąd gesty rękoma i nagle wypluwa potężną falę ognia z ust, która topi śnieg i tworzy od wewnętrznej strony grubą warstwę lodu. Po tym jej zabiegu nie zostaje wam nic innego jak zabezpieczyć wejście i czekać na Ellthariona...

- Jak Ty to zrobiłaś?  Nie znam tych czarów. - układam pozostałe koce i przygotowuje koło siebie miejsce dla Ladvariana. - Widzę że u was to codzienność przekomarzać się. Długo się znacie? Wyglądacie na bardzo zżytych. siadam  na kocach i zaczyna przeglądać torbę za suszonym mięsem i plackami - chcesz? Z tego wszystkiego nie zjadłam jaszczurki Ladvarianie i co odkryłeś co wyczuwałeś? Jak co przygotowałam Ci posłanie obok mnie - Jak myślisz może nas coś zaatakować lub ktoś? Macie jakieś konkretne plany podróżny czy po prostu gdzie was konie poniosą? - podaje Arisie placek i zaczynam jeść swój

- Nigdy nie bawiłam się ogniem. Wolę inne żywioły. No to widać że się rozpadało na całego. Chodź tu Ladvarianie jesteś cały mokry. chodź wysusz się. Chyba trzeba się już kłaść za chwile bo rano trzeba ruszyć w drogę. Powinniśmy jutro dotrzeć do tej wioski już. Biorę jeden z koców i staram się wysuszyć Ladvariana. - Ciekawe co się dowiemy od tego znajomego. Mam nadzieję że będzie mieć dobre wieści mam nadzieję że uda mi się zasnąć. Denerwuję się tym spotkaniem.
- Zobaczysz będzie dobrze. Na pewno udało się mu coś dowiedzieć. Już jestem suchy nie musisz mnie tak szorować. Odkładam koc i robię miejsce Ladvarianowi by mógł się położyć koło mnie i przytulam się do niego - Kotku jesteś moim ogrzewaniem zimowym uśmiecham się do niego i zdejmuję płaszcz by się tylko nim okryć z  zewnątrz bo robi się ciepło. - To gdzie ruszamy dalej gdy skończę rozmowę ze znajomym? Zdecydowaliście coś? Ja na razie nie wiem. Zależy co mi znajomy powie. Dobra trzeba iść spać.Dobranoc Przytulam się do Ladariana i zamykam oczy, aby móc zasnąć i wsłuchuję się w jego spokojny oddech.

Do Luny:

- Wiesz Moja droga, my na razie nie mamy jakiegoś konkretnego celu naszej podróży. Mówi Elltharion, ale jakoś tak obojętnie, że nie do końca Cię to przekonuje. W między czasie gdy Ty suszysz Ladvariana, Arisa robi coś z ogniskiem. Nagle płomień wybija w górę, ale od razu maleje do rozmiarów niewiele większych, niż ledwo tlące się polano. Pomimo tego żar i ciepło jakie emanują od ogniska są nie wiarygodnie silne.
- Elltharionie zamiast gadać wyszedł byś i założył osłonę, żeby nikt ognia nie zauważył a nie... Mówi Arisa z przekorą do  Swojego Towarzysza.
- A jak myślisz moja droga czemu mnie tak długo nie było? Co kwiatki zbierałem czy szukałem Pustynnych Skorpionów co? Odpowiada ten z wyraźną drwiną, ale jednocześnie rozbawieniem.
- Dobrze, dobrze już... Z uśmiechem odpowiada Arisa.
Po jakimś czasie, wszyscy już śpicie. Noc upłynęła wam spokojnie, znów nie dręczyły Cię żadne koszmary, ani wspomnienia. Nie wiesz czy to znów sprawa Ellthariona, czy może porostu byłaś zbyt zmęczona by o czymkolwiek śnić. Gdy budzisz się rano, widzisz, że wszyscy nadal śpią. Blade promienie słońca dopiero co przebijają się przez chmury, pozostałe po nocnej zamieci.

Do Shadow:

Byrdo po usłyszeniu Twojego polecenia skinął tylko głową że rozumie. Pomimo iż stara się węszyć i szukać tropu nigdzie nie rusza, w żadną ze stron. Sam przyglądasz się ognisku i jego okolicom. Wokół niema nic, żadnych śladów, które by wskazywały na czyjąkolwiek obecność. Sam ogień, płonie tak jak by cały czas był podtrzymywany. Nagle coś zaczyna Ci nie dawać, spokoju. Nie zwróciłeś uwagi na to szybciej - stoisz na ubitej czarnej ziemi. Cała polana na którą weszliście to jest właśnie taka ziemia. W ogólę  cały las wygląda tak jak by zima nagle przestała istnieć. Nagle czujesz na plecach przeraźliwy powiew chłodu, odwracasz się gotów zadać, coś i... Przeszywa powietrze swym młotem. Znów czujesz na karku chłód tak silny, jakby sama śmierć stała za tobą i czekała na Twój błąd...